در 16 دیماه، در مراسم اختتامیه‌ی کلاس‌های قوپوزنوازی عاشیق ایمران حیدری و آئین تجلیل از ایشان در فرهنگسرای مهر، دکتر ح. م. صدیق در زمینه‌ی شرح دو وجه از وجوه معنوی عاشیق‌های آذربایجانی صحبت  کردند. متن کامل سخنرانی استاد به شرح زیر است:

سخنرانی دکتر حسین محمدزاده صدیق درباره عاشیقهای قوپوزنواز

آنچه که امروزه ما ساز و آواز عاشیقی، شعر عاشیقی و ادبیات عاشیقی می‌نامیم، مجموعه‌ی تکامل یافته‌ی یادگار فرهنگی دوران رستاخیز هنری و ادبی شاه اسماعیل صفوی است که خود با تخلص «ختایی» اشعار عرفانی می‌سرود و ساز می‌نواخت و سرودهای خود را با شور و جذبه‌ی خاص اجرا می‌کرد. دوران شاه اسماعیل صفوی اوج شکوفایی شعر و آواز عاشیقی به شمار می‌رود.

شعر و ساز عاشیقی در طول تاریخ دارای دو وجه اصلی بود. وجه نخست، آئینی بودن آن که منجر به تقدس و رازآمیز بودن سروده‌ها می‌شد و عاشیق را به یک نیایشگر عرفانی تبدیل می‌کرد. در محافل