داود بهلولی

مهم‌ترین اثری که در باب حیات،‌ آرا، اندیشه‌ها، عقاید و کرامات شیخ صفی الدین نگاشته شده و خوشبختانه به دست ما نیز رسیده، تذکره‌ی شیخ صفی الدین است. گویا سخنان شیخ صفی و عقاید وی ابتدا در سینه‌ی مریدانش جایگیر شده و یا به صورتی پراکنده نگاشته شده و سپس به دستور شیخ صدرالدین، فرزند و جانشین معنوی شیخ صفی به صورت کتابی مجزا و مفصل درمی‌آید.[1] آن گاه این روایات، حکایات و کرامات جای گرفته در دل و ذهن مریدان وی[2] به دست توکلی بن بزاز اردبیلی به فارسی ترجمه و «اسس المواهب السنیه فی مناقب الصفویه» نامیده می‌شود که با نام «صفوة الصفا»[3] شهره می‌گردد. این صفوة الصفا که دارای نثری نیمه مغلق و مشحون از عبارات و اشعار عربی و طول و تفصیل بسیار بوده، با افزون‌تر شدن تعداد مریدان ترک زبان شیخ صفی، به دستور شاه طهماسب اول مجددا توسط «محمد بن الحسین الکاتب» معروف به «نشاطی شیرازی» به ترکی درمی‌آید و با نام تذکره‌ی شیخ صفی الدین اردبیلی